روزي روزگاري در جزيره اي دور افتاده ، تمام احساس ها در كنار هم به خوبي و خوشي زندگي مي كردند . خوشبختي ، پولداري ، عشق ، دانايي ، صبر ، غم ، ترس ، و …هر كدام به روش خود مي زيستند تا اينكه يه روز … دانايي به همه گفت : هر چه زودتر اين جزيره را ترك كنين ، زيرا به زودي آب اين جزيره را خواهد گرفت و اگر بمانيد غرق مي شويد. تمام احساس ها با دستپاچگي قايق هاي خود را از انبار خونشون بيرون آوردن وتعميرش كردن ، آنها را به آب انداختند و منتظر روز حادثه شدند .روز حادثه كه رسيد همه چيز از يك طوفان بزرگ شروع شد و هوا به قدري خراب شد كه همه به سرعت سوار قايق ها شدند و جزيره رو ترك كردند .در اين ميان عشق هم سوار قايقش بود ، اما به هنگام دور شدن از جزيره ، متوجه حيوانات جزيره شد كه همگي به كنار ساحل آمده بودند و وحشت را نگه داشته بودند و نمي گذاشتند كه او سوار بر قايقش شود . عشق سريعا برگشت و قايقش را به آنها سپرد ، آنها همه سوار شدند و ديگر جايي براي عشق نماند و عشق تنها در جزيره ماند . جزيره لحظه به لحظه بيشتر زير آب مي رفت و عشق تا زير گردن زير آب فرو رفته بود . او نمي ترسيد زيرا ترس جزيره را ترك كرده بود . فرياد زد و از همه ي احساس ها كمك خواست ، اما كسي جوابش را نداد . در همان نزديكي ها قايق دوستش پولداري را ديد و گفت : پولداري عزيز لطفا به من كمك كن . پولداري گفت : متاسفم ، قايق من پر از پول و شمش و طلاست و جاي خالي ندارد !عشق رو به سوي قايق غرور كرد و گفت : مرا نجات مي دهي ؟ غرور پاسخ داد : هرگز ، تو خيسي و مرا خيس مي كني !عشق رو به سوي غم كرد و گفت : اي غم عزيز مرا نجات بده ، اما غم گفت : متاسفم عشق عزيز ، من اونقدر غمگينم كه يكي بايد بياد و من رو نجات بده !در اين بين خوشگذراني و بيكاري از آنجا دور شدند و عشق هرگز از آنها كمك نخواست !از دور شهوت را ديد و به او گفت : شهوت ، مرا نجات مي دهي ؟ شهوت پاسخ داد : هرگز … سالها منتظر اين لحظه بودم كه تو بميري ! و حالا بيام و نجاتت بدم ؟!عشق كه نمي تونست نااميد باشه ، رو به سوي خدا كرد و گفت : خدايا منو نجات بده …ناگهان صدايي از دور به گوشش رسيد كه فرياد ميزد : نگران نباش ، من دارم به كمكت مي آيم .عشق اونقدر آب خورده بود كه ديگه نمي تونست خودش رو روي آب نگه دارد و بيهوش شد . پس از بهوش اومدن با تعجب خودش رو در قايق دانايي يافت … آفتاب در حال طلوع مجدد بود و دريا آرامتر از هميشه . جزيره آرام آرام داشت از زير هجوم آب بيرون مي آمد ، زيرا امتحان نيت قلبي احساس ها ديگر به پايان رسيده بود .عشق برخاست ، به دانايي سلام كرد و از او تشكر نمود . دانايي پاسخ سلامش را داد و گفت من شجاعتش را نداشتم كه به سمت تو بيايم ، شجاعت هم كه قايقش خيلي دور بود ، نمي توانست براي نجات تو راهي پيدا كند . پس مي بيني كه هيچ كدام از ما تو را نجات نداديم ! يعني اتحاد لازم را بدون تو نداشتيم … تو حكم فرمانده بقيه ي احساس ها را داري …عشق با تعجب گفت : پس اون صداي كي بود كه گفت ، به نجات من مياد ؟دانايي گفت : او زمان بود …عشق گفت : زمان ؟!دانايي لبخندي زد و پاسخ داد : بله ، زمان … چون اين فقط زمان است كه لياقتش را دارد تا بفهمد كه ……