يه بابائی و خدا ...
دمدمای غروب کنار يه ده قشنگ , توی دشت سر سبز يه <بابائی> وايساده بود .می خواست مناجات کنه !روبه آسمون کرد و گفت : خدايا خودتو به من نشون بده !يدفعه يه ستاره دنباله دار از اين ور آسمون به اونور آسمون پر کشيد !طرف که تو باغ نبود دوباره گفت : خدايا با من حرف بزن !يهو صدای چهچه يه بلبل سکوت دشتو شکست ولی ....بازم گفت : خدايا لااقل يه معجزه نشونم بده !يدفعه صدای گريه يه بچه که همون وقت بدنيا اومده بود , دشتو گرفت .يارو بازم نگرفت !گفتش لااقل دستتو بزار روی سرم !خدا از اون ور آسمون دستشو آورد گذاشت رو سر اون مرد .مرد که حوصلش سر رفته بود با دستش پروانه سفيد خوشگلی که روسرش نشسته بود رو پر داد و رفت !